Onherbergzaam

We hebben de lange reisdagen nu achter de rug. Vandaag hoeven we niet verder dan 235 km te rijden om onze bestemming Farmington te bereiken. En dat is onze laatste bestemming in New Mexico.

Het ontbijt in Grants is prima verzorgd. Dus Quality Inn & Suites heeft bij ons een goede indruk achtergelaten.

Als we het plaatsje uitrijden, dan valt eigenlijk nóg meer op hoeveel er leeg staat. Wij tellen langs de hoofdweg in het toch echt niet al te grote stadje tenminste 5 flinke motels die leeg staan. Kennelijk is Grants, hoewel het er verder prima uitziet, behoorlijk op zijn retour.

Maar goed, wij zijn weer onderweg en de eerste pakweg 80 km komen we terecht op een stukje Historical Route 66, die door Grants gaat en voor een deel parallel aan de snelweg loopt.

Dat is toch alweer zo'n beetje het vijfde stuk van de Route 66 die we meepakken. Het asfalt is niet zo bijzonder, maar dat geldt zeker wel voor de directe omgeving.

Wat nu erg opvalt is dat om de haverklap er een nieuw landschap om de hoek kijkt. Eerst vrijwel vanaf het begin rijden we langs prachtige rode rotswanden op. Een paar bochten later zijn er ineens witte rotsen met veel begroeiing.

En weer niet veel verder maken de ruige bergen plaats voor enorm uitgestrekte glooiende vlaktes. Het landschap blijft ons verbazen.

En niet te vergeten de rust. Want waar kun je nou rustig even op de snelweg gaan liggen voor een (ja, toch wel vreemde) foto.

Een kilometer of 60 voor Farmington gaan we van de weg af om vervolgens een grindpad van zo'n 4 á 5 kilometer te volgen. Beetje hobbelen, maar goed te doen. Dit is nodig om the Bisti De-Na-Zin Wilderness te kunnen bereiken. De vreemde naam is afkomstig van de Navajo indianen en beschrijft in feite het nogal onherbergzame landschap.

Dit, wel heel aparte, gebied was 70 miljoen jaar geleden nog de bodem van een rivierdelta en bestaat voor een groot deel uit het zachte zandsteen. Erosie en vulkanische activiteit hebben het bizarre landschap zoals het er nu bij ligt gevormd.

Wij willen hier aan de wandel, maar waren wat minder goed voorbereid dan we dachten. In het gebied zelf is niets van informatie verkrijgbaar. En ondanks het hoogseizoen komen we geen kip tegen, dus vragen is ook geen optie.

We zijn dus een beetje op de gok gaan wandelen om de bekende 'cracked eggs' te vinden. Niet zo verstandig, want na de eerste hobbel weet je al niet meer wat noord of zuid is. En de zon recht boven je hoofd helpt dan ook niet. Evengoed hebben we een kilometer of vijf gewandeld, maar verder durfden we niet te gaan. Dus de cracked eggs uiteraard niet gevonden (wel een hagedis en drie koeien), maar dat maakte de wandeling er niet minder mooi om.

Daarna nog vanaf twee verschillende plekjes een stukje gewandeld en dan kom je in een heel bijzonder soort maanlandschap terecht. En bij de laatste plek hoorden we al snel een geruis. Bleek dat vanuit een waterbron een klein riviertje stroomt die daar een hele canyon heeft gevormd. Heel mooi om te zien!

Alles bij elkaar hebben we hier toch wel zo'n acht kolometer aan voetstappen achtergelaten in de gebarsten bodem. Conclusie: prachtig, stil en natuurlijk warm!

Daarna zijn we verder doorgereden en her en der kom je onderweg dan ook nog een ja-knikker tegen op zoek naar olie. Die hadden wij nog niet eerder gezien.

Vervolgens bij aankomst in het hotel ingechecked en direct door de stad in. Want het is toch echt wel een stad te noemen.

Ze hebben hier zelfs een flinke mall, de 'Animas Valley Mall'. Dus daar hebben we nog een uurtje rondgekeken.

Daarna etenstijd en straks toch maar weer even een verfrissend plonsje maken en dan een borrel, zodat we deze, toch wel vermoeiende, dag een goeie afsluiting kunnen geven.