Geratel

We trekken weer verder. Het was de bedoeling om weer vroeg op te gaan, maar da's niet helemaal gelukt.

Gisteravond raakten we aan de praat met een gezin uit Texas, die een weekendje weg waren. en voor je 't wist was het 1 uur en het gekoelde bier op. Best gezellig dus. Met name hun kinderen (16 en 17) wisten niet wat ze meemaakten. Ze hadden nog nooit iemand van buiten de VS gezien, laat staan gesproken.

Vanmorgen werden we dus iets later wakker. Dat had dan weer als voordeel dat we Formule 1 konden afkijken tijdens ontbijt.

De Texanen vertrokken ook gelijk, dus na ontbijt elkaar uitgezwaaid, koffers in de auto en vertrekken maar.

De eerste stop was al direct buiten Alamogordo: McGinn's Pistachioland. Hier staat 's werelds grootste pistachenootje (of eigenlijk -noot natuurlijk). Je kunt er echt helemaal niks mee, maar het is wel een leuke publiekstrekker.

Dat nootje staat er natuurlijk niet voor niets, want hier worden pistacheboompjes gekweekt en die hangen op dit moment vol met de bekende nootjes.

Wij dachten hier even een ijshoorntje te nemen, deden we natuurlijk ook, en met afrekenen vonden we $5 per ijsje wel 'n fors bedrag. Maar wij hadden er zelf geen idee van dat in zo'n hoorntje iets van 5 bollen gaan. Twintig minuten later dus allemaal met een bevroren maag de auto in en onze reis vervolgd.

We rijden vandaag ruim 420 km naar Grants, een klein plaatsje ten westen van Albuquerque. Onderweg zien we het landschap vrij snel veranderen.

Het ene moment rijden we nog door de vrij droge prairie. En in de verte lijkt het net of er een heel stuk is verbrand.

Maar wanneer we een heuvel over gaan rijden we ineens tussen prachtige pikzwarte rotsen.

Dit blijkt de Valley of Fires te zijn. Hier is 5000 jaar geleden een vulkaan uitgebarsten. Op de gestolde lava groeit van alles. Dus niks verbrand (ja, 5000 jaar geleden dan).

In San Antonio kruisen we de Rio Grande (die een stuk zuidelijker de grens tussen Mexico en de VS vormt). Een heel eind blijft de rivier parallel aan de weg lopen. Niet dat we hem kunnen zien, maar we weten waar hij loopt door de enorme groene begroeiing er omheen.

Langzamerhand gaat het van echte bergen meer naar heuvellandschap en wordt alles groener.

En dat blijft eigenlijk zo totdat we om een uur of drie in Grants zijn.

Het hotel zelf is niet groot, maar wel netjes, geen idee of er andere gasten zijn. Wij hebben ze in ieder geval niet gezien in de middag.

Aan dezelfde afrit zit El Mapais National Monument. Hadden we niet echt gepland, maar we hebben nog de tijd, dus we rijden gelijk even naar het bezoekerscentrum. Daar weten ze ons wat mooie plekjes in het park te wijzen, dus daar rijden we heen (iets van 30 km).

Eerst richting de Ventana natural bridge. Dat is één van de grootste natuurbruggen in de VS. We parkeren de auto en vanaf daar is het een korte wandeling. En het ziet er echt schitterend uit. Dat geldt eigenlijk voor alles wat we hier te zien krijgen. Een bijkomend voordeel is dat er nauwelijks nog andere mensen in het park zijn. We hebben steeds de hele weg voor onszelf en kunnen dus ongestoord stoppen om af en toe wat te bewonderen.

Omdat we nog meer willen zien lopen we terug naar de auto en daar kreeg de wandeling bijna een hele andere wending.

Vlak bij de auto stapte Gino bijna op een groenige slang die op zo'n 30 cm langs hem gleed, gewoon over het pad. Omdat de slang niet alleen siste maar ook nog eens ratelde, wist Gino niet hoe snel hij weg moest springen.

En inderdaad zagen we een slang van bijna een meter door de bosjes glijden. Zijn kop kregen we niet echt goed voor de camera, maar z'n staart des te beter: inderdaad ging het hier om een onvervalste ratelslang, onze eerste!

Wauw. Betekent wel dat, nu het een beetje afkoelt we uit moeten kijken waar we lopen.

Daarna weer snel verder, want we kwamen tenslotte om iets te zien en we willen terug zijn voor het donker wordt. En vanaf Sandstone Bluffs Overlook lukt dat heel goed. De zandsteen rotsen die door het water zijn uitgesleten en het uitzicht over de vallei zijn werkelijk geweldig.

Daarna gelijk maar gegeten. En als we door Grants rijden valt op dat er veel leeg staat. Tenminste drie motels staan leeg en dat geldt ook voor een aantal andere pandjes.

Wij hebben daar geen last van, we slapen hier tenslotte alleen maar.

Als we bij het hotel terugkomen zijn er ondertussen meer gasten, er staan in ieder geval andere auto's nu.

Anyway, morgen trekken we weer verder.