Survival

Na zes dagen achter elkaar steeds direct doorreizen naar andere hotels (en 1.500 km netto reisafstand, dus dat valt wel weer mee), is het heerlijk om weer eens twee nachten op één bestemming te blijven. Een rustig dagje is dus zeer welkom.

Wat overigens niet wil zeggen dat we niks zullen gaan doen. We hoeven alleen niet te hannesen met koffers enzo.

Gisteravond overigens bij de buren gegeten: Angelica's Mexican Grill, allevier een burrito met kip, bonen en rijst. Het was er nogal druk en da's meestal een goed teken. Hier dus ook. Heerlijk en zoals voorspeld s'avonds nog redelijk lang kunnen nagenieten van de bonen. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Vandaag geen druk, we blijven iets langer liggen dan de afgelopen dagen. Om een uur of half negen opgestaan en dan rijden we na weer een prima ontbijt naar Gunlock State Park, ten noorden van St. George. Daar ligt het gelijknamige meer, waar we eerst eens gaan zwemmen.

Het is niet ver, een minuutje of 20 rijden en dan zijn we er al. Zwembroek aan, drinken mee en een paar honderd meter lopen over een stuwtje. Er varen een aantal jetski's, speedboten, kano's en sup boards. Én er wordt natuurlijk gezwommen. Het is er niet erg druk, maar zeker wel lekker om daar een uurtje of anderhalf te zwemmen, wat wij dan ook doen. Lekker, het is nog niet zo laat, maar het wordt al weer aardig warm. Een mooi verfrissend bevgin van de dag.

Daarna even een blikje fris en terug naar de auto. We willen ten slotte ook nog een wandelingetje maken.

Daarvoor hebben we als tip de Vortex Trail gekregen. Die ligt vanaf het Gunlock State Park op een kilometer of acht, wel onverharde weg, dus een kwartiertje rijden. En ook dit ritje is, hoewel korter dan gisteren, op zichzelf al de moeite waard.

Om een uur of half één zijn we daar en vinden we de start van de wandeling die qua afstand zo'n 1.900 meter (en dezelfde afstand weer terug) is. Vooraf wel wat kaartjes gedownload dit keer, want de enige wegwijzers die je hier vindt zijn de stapeltjes stenen die op een aantal punten als markering liggen en natuurlijk de voetsporen op de plekken waar je door het zand loopt.

Af en toe is het echt een beetje speuren waar je nou heen moet, verdwalen is hier echt een piece of cake, maar dat hebben wij niet echt op ons verlanglijstje staan.

Ook hebben we nu meer water mee, ieder bijna anderhalve liter.

Op zich is de afstand van nog geen vier kilometer in totaal helemaal geen probleem. Wat het een pittig verhaal maakt is dat er ongeveer 3 merer vlak terrein in zit en verder is het alleen maar op en af, met een hoogteverschil van bijna 150 meter. In combinatie met de temperatuur die vandaag tot een dikke 44°C is opgelopen is het eigenlijk geen doen.

Als we bijna op het eindpunt zijn is bij Natasja de energielevel zo zwaar in het rood gezakt dat zij aan de voet van de laatste (en hoogste) klim naar de Vortex waar de trail naar is genoemd de spreekwoordelijke pijp aan Maarten geeft. De mannen maken de klim af en die is inderdaad pittig.

Boven is het inderdaad mooi, een enorme kom in de top van de heuvel. Ettelijke meters diep en een enorme diameter. Hiervoor hebben wij dus liters zweet uitgestoten.

Daarna de terugweg, waarbij we Tasja uiteraard weer oppikken. Een groot stuk is hobbelig afdalen, dat gaat redelijk, wel soms even zoeken naar de goede route, maar dat lukt. En dan de laatste dodelijke klim terug over de losse lavarotsen naar de zandweg. Halverwege gaat Fred nog even aan de zuurstof en Tasja aan een zoutinfuus, maar we komen allevier een soort van levend boven.

Daarna terug naar het hotel om een verademende duik in het zwembad te kunnen nemen.

Daar teruggekomen zien we, dankzij de wifi, dat de wandeling vooral geschikt is in winter, voor- en najaar en zelfs dan 's morgens vroeg of eind van de middag. In de zomer, zeker midden op de dag wordt afgeraden vanwege de hitte en de felle zon.

Wij sluiten ons volmondig bij deze conclusie aan. Mu weten we tenminste ook waarom we onderweg helemaal niemand zijn tegengekomen ;-).

Ondanks alle ontberingen hebben we overigens geen spijt van deze survival, hoor.

Dus een rustig dagje? Nee toch niet echt. Wel weer veel gezien en gedaan.

Verder is St. George trouwens een hele prettige stad. Daar kun je rustig een paar dagen blijven zonder je te vervelen. Wil je vertier en winkels, dan is dat allemaal volop te vinden en als je rust wilt en natuur, ook dat is op allerlei manieren dichtbij te vinden. Je bent de stad zo in en uit en het ziet er allemaal heel netjes uit. Geldt trouwens ook voor de omliggende dorpjes.

Goed, morgenochtend trekken we weer verder.