Sedona

Zo, de eerste week is alweer voorbij. We hebben nu al zo veel gezien dat het er wel 3 lijken. Gelukkig hebbem we nog ruim tweederde van de trip voor de boeg.
Deze maandag geen lange autorit, we blijven hier tenslotte twee nachten, dus we hebben even de tijd vandaag.
Zoals we de afgelopen week gewend zijn staan we vroeg (en nog steeds zonder hulp van de wekker) op.

Eerst even gekeken hoe het met de bosbrand van gisteren bij Flagstaff gaat. Die brandt nog in alle hevigheid, ondertussen is 400 hectare door de vlammen verwoest. Doodzonde.
Daarna de tandenborstel langs de tandjes getrokken en, hup, naar het ontbijt.
Dat was wel oké, maar eigenlijk een wat beperktere keuze  in verhouding met de luxe die van de rest van het hotel laat zien (maar misschien zijn we ondertussen wel te veel verwend).

Zoals gezegd geen autorit voor vandaag. Maar het wordt geen luieren. Nee, we gaan de uitdaging aan van één van de ontelbare wandelingen die er hier zijn: Margs Draw Trail, die pal naast het hotel begint.
Geen al te lange rocht en genoeg water meegenomen, want het begint, zelfs om 'n uur of 9, al behoorlijk op te warmen.
Het rotspad voert over een dikke 6 km van rode keien en zand (of eigenlijk meer gravel). En met behoorlijk wat meters hoogteverschil lopen we (tenminste Tas en Fred) al snel te biggelen en te hijgen als een paar gepensioneerde trekpaarden met astma. Maar aan de conditie kan het niet liggen, het zal de ijle lucht wel zijn ;-).
Langs de route zou je de Snoopy Rock, die zijn naam aan de gelijknamige stripfiguur te danken heeft, moeten ontwaren. Maar je moet er wel heel veel fantasie voor hebben om dat zelf te zien. Het deed aan de tocht niets af, want die was echt schitterend. Mooie uitzichtpunten, planten, hagedissen, telkens anders na elke kronkeling van het pad.
Enorme bloeiende yuccas met metershoge (en plm. 10 dikke) bloemstelen. Die zijn trouwens best stevig ook. En pas op, ze zijn agressief met hun scherpe punten die ook aan de steel zitten. Als je erop klopt om de voelen hoe hard ze zijn, steken ze zomaar dwars door de 'weke delen' van je duim heen (auw, vraag maar aan Fred).
En natuurlijk de rust, de hele weg zijn we niemand anders tegengekomen.
Toen we uiteindelijk weer bij het hotel waren waren we toe aan een frisse duik om het ergste wandelzweet eraf te spoelen.
Even relaxen is ook niet verkeerd, toch?

's Middags uptown-Sedona in om winkeltjes te kijken en daarna gelijk een restaurant op te zoeken.
We liepen net in het stadje rond toen de wolken die de hele middag al dreigden, hun water begonnen los te laten boven onze hoofden en daar kwam ook gelijk een stevig onweer bij. Dus snel een souvenirwinkeltje ingedoken om 'even' te schuilen. Daar raakten we in gesprek met de eigenaar en een andere schuilende klant over zo'n beetje van alles.
Natasja vroeg of de eigenaar een leuk restaurantje wist en toen wees hij ons op de Cowboy Club, een steakhouse vlakbij en met een geschiedenis.
Hier in Sedona zijn namelijk talloze westerns opgenomen met onder andere John Wayne, Rock Hudson, Robert Mitchum en Elvis Presley. En al die sterren kwamen meestal eten in de Cowboy Club.
Van Elvis gaat ook het verhaal dat hij elke dag met zijn moeder belde, maar naar Sedona liep nog geen telefoonlijn, er was geen $30.000 beschikbaar voor de aanleg. Omdat Elvis hier regelmatig een aantal maanden verbleef voor opnames heeft hij toen de aanleg van een telefoonlijn bekostigd zodat ie toch met zijn moeder kon bellen.
Tja, zonder de onweersbui hadden we dát dus niet geweten.
Al met al zijn we een dik half uur binnen geweest. En daarna gelijk maar doorgelopen naar de Cowboy Club om daar dan maar te gaan eten. Een beetje prijzig, maar de ossehaas van bizon was wel errug lekker.
Na het eten is het nagenoeg droog en lekker opgefrist (nog graadje of 27) en mooie donkere wolken om de bergen heen waar het nog af en toe bliksemt.

Genoeg voor vandaag. Morgen trekken we verder naar het zuiden.