Ezels

Vandaag weer op pad naar de volgende etappeplaats: het eindstation voor vandaag is Kingman in Arizona (een rit van 335 km naar het oosten).

Waarmee we dus na Nevada en Californië onze 3e staat aandoen (eigenlijk de 4e als je de tussenlanding in Philadelphia, in Pennsyvania meetelt. En dát doen wij natuurlijk!).

Eerlijk gezegd was de eerste 130 km van de reis wat eentonig. Wel mooi, maar weinig variatie met één kaarsrechte glooiende weg die dwars door het woestijnlandschap snijdt.

Het meest opvallend was eigenlijk de werkelijk gigantische verzameling van oude schoenen langs de Highway 62. Ook wel bekend als de Rice Shoe Fence. Tot in 2003 was het hier de gewoonte om je ondergoed in een boom daar aan de takken te hangen. Maar de boom is in 2003 bij een brand verdwenen, waarna het schoenenhek er als nieuwe traditie voor in de plaats is gekomen.

Doorgereden en met de Coloradorivier staken we de grens tussen Californië en Arizona over. Daar gingen we de Route 66 op richting Oatman, een oud goudzoekersstadje. Hier leven wilde ezeltjes (burro's) die in feite de dienst in Oatman uitmaken (eentje schijnt zelfs helemaal de top in Washington te hebben bereikt ;-).

Al met al heel geinig om te zien, de ezeltjes lopen (en kakken) overal en mogen alleen de winkeltjes niet in, al laten ze zich niet altijd tegenhouden.

En verder is het hele stadje gewoon leuk, veel vergane glorie die voor de toeristen in stand wordt gehouden.

Daarna trekken we door in de richting van Kingman en daartoe volgen we de Oatman Highway (nog steeds over Route 66) over de Sitgreaves bergpas, een nogal ruige bergpas met schitterende vergezichten en grote dieptes.

In Kingman aangekomen rijden we niet meteen naar het hotel, maar eerst even door naar Chloride, een dorpje dat een kilometer of 25 noordelijker ligt.

Onderweg rijden we nog even door de rookwolken omdat een behoorlijk stuk berm tussen de rijbanen flink staat te branden: hoge vlammen en veel rook dus (pas onze eerste brand, dat was 3 jaar terug wel anders).

Chloride zou een verlaten stadje moeten zijn, maar niets is minder waar. Ja, er wonen weinig mensen, maar de welgeteld drie oude pandjes en een tankstationnetje vallen toch wel een beetje tegen.

Om een uur of 4 komen we dan toch aan bij ons hotel voor vandaag. Ziet er goed uit, een flinke kamer met zitgedeelte, dus we mogen niet mopperen (en dat doen we ook niet).

Kingman wordt ook wel het hart van Route 66 genoemd (wordt zelfs nog genoemd in de tekst van "get your kicks on route 66") en dat is ook nergens te missen.

We hebben de lunch overgeslagen, dus we eten vroeg vandaag. Bij Rutherford's 66 Diner. De naam zegt het al: pal aan Route 66 gelegen, net als het hotel trouwens. Het eettentje ademt écht de sfeer uit die je hoopt en verwacht. En met het eten is helemaal niks mis. Een prima 'country fried steak' met een goede salade, ook lekker als je geen honger hebt.

Nog even een klein stukje langs de weg gelopen, het stikt hier namelijk van de nostalgische auto's die graag een stukje Route 66 willen rijden.

Daarna nog even afkoelen in het zwembad, want ook vandaag bleef de thermometer weer rond de 40°C steken.