van San Diego naar Tucson
Blijf op de hoogte en volg Natasja en Fred
08 Augustus 2016 | Verenigde Staten, Tucson
Vandaag hebben we de langste reisdag voor de boeg, in totaal 650 kilometer (ongeveer zes uur) te rijden van San Diego naar Tucson.
Eerst een heerlijk ontbijt in het naastgelegen restaurant. Lekker in de tuin is een goeie manier om de dag op te starten.
Even over achten rijden we weg en zonder problemen komen we San Diego uit. Direct gaan we ander landschap in. We zaten natuurlijk aan de kust, maar nu we het binnenland ingaan krijg je al snel het gevoel van het wilde westen. We rijden een heel eind langs de Mexicaanse grens en je ziet de Mexicaanse invloeden overal om je heen. En als je de radio aanzet wordt dat nog eens extra bevestigd. Om te beginnen houden de meeste zenders het maximaal 10 mile vol voor ze beginnen te storen. En van de zenders die je in deze regio ontvangt bestaat 90% uit Mariachi gejengel. Op een gegeven moment kun je geen trompet of accordeon meer horen zonder oorpijn te krijgen. Maar we laten ons niet kisten.
We genieten enorm van alles wat we om ons heen zien en zo'n beetje halverwege, in Yuma, hebben we een break van een uurtje. We hebben dan net Californië verlaten en zijn ondertussen in Arizona beland.
We waren uit betrouwbare bron getipt dat Yuma territorial prison de moeite waard was. En dat was niks te veel gezegd (thanks bro). In Yuma was het zo'n 40 graden, volgens de kaartverkoper was het nu vrij koel. Dat gevoel hadden wij niet echt. Zoals gezegd: zeer de moeite waard. Een gevangenis uit het oude Westen. Vanaf 1876 heeft hier menig outlaw zijn straf volbracht. En de cellen zijn nog in prima staat. Met een beetje fantasie zie je ze zo weer vastzitten.
We laten Yuma achter ons en vervolgen onze weg naar Tucson. We zitten nu
echt op de prairie (al zal er ongetwijfeld nog veel meer komen).
Wat we nu onderweg heel veel zien zijn kleine (en soms grotere) zandwervelwinden: dust devils. Vooral in de zomermaanden als de grond flink wordt opgewarmt, stijgt de lucht snel draaiend en dan krijg je dus zo'n mini tornado (evengoed nog enkele tientallen meters hoog). Best een mooi gezicht.
En natuurlijk ontbreken ook de cactussen niet. Al met al een hele mooie rit die voorbij vloog.
Toen aangekomen bij het hotel. Het Hilton in Tucson. Erg luxe, prachtige kamer en super zwembad en fantastisch uitzicht. Hier vermaken wij ons de komende twee nachten wel.
Na zo'n lange warme rit is het best lekker om even te zwemmen. Dat doen we dus enna een half uurtje er weer uit, want ineens begint het te onweren en direct daarna te hozen. Duurt maar even, maar de kruispunten staan wel blank als wij een restaurantje opzoeken. We hadden onderweg ook al borden gezien dat de weg onbegaanbaar zou zijn bij 'flood'. Zo erg is het gelukkig niet.
Op de terugweg is daarvan al niks meer te bespeuren en is het weer net zo warm als toen we aankwamen.
Morgen gaan we de omgeving verkennen.
Eerst een heerlijk ontbijt in het naastgelegen restaurant. Lekker in de tuin is een goeie manier om de dag op te starten.
Even over achten rijden we weg en zonder problemen komen we San Diego uit. Direct gaan we ander landschap in. We zaten natuurlijk aan de kust, maar nu we het binnenland ingaan krijg je al snel het gevoel van het wilde westen. We rijden een heel eind langs de Mexicaanse grens en je ziet de Mexicaanse invloeden overal om je heen. En als je de radio aanzet wordt dat nog eens extra bevestigd. Om te beginnen houden de meeste zenders het maximaal 10 mile vol voor ze beginnen te storen. En van de zenders die je in deze regio ontvangt bestaat 90% uit Mariachi gejengel. Op een gegeven moment kun je geen trompet of accordeon meer horen zonder oorpijn te krijgen. Maar we laten ons niet kisten.
We genieten enorm van alles wat we om ons heen zien en zo'n beetje halverwege, in Yuma, hebben we een break van een uurtje. We hebben dan net Californië verlaten en zijn ondertussen in Arizona beland.
We waren uit betrouwbare bron getipt dat Yuma territorial prison de moeite waard was. En dat was niks te veel gezegd (thanks bro). In Yuma was het zo'n 40 graden, volgens de kaartverkoper was het nu vrij koel. Dat gevoel hadden wij niet echt. Zoals gezegd: zeer de moeite waard. Een gevangenis uit het oude Westen. Vanaf 1876 heeft hier menig outlaw zijn straf volbracht. En de cellen zijn nog in prima staat. Met een beetje fantasie zie je ze zo weer vastzitten.
We laten Yuma achter ons en vervolgen onze weg naar Tucson. We zitten nu
echt op de prairie (al zal er ongetwijfeld nog veel meer komen).
Wat we nu onderweg heel veel zien zijn kleine (en soms grotere) zandwervelwinden: dust devils. Vooral in de zomermaanden als de grond flink wordt opgewarmt, stijgt de lucht snel draaiend en dan krijg je dus zo'n mini tornado (evengoed nog enkele tientallen meters hoog). Best een mooi gezicht.
En natuurlijk ontbreken ook de cactussen niet. Al met al een hele mooie rit die voorbij vloog.
Toen aangekomen bij het hotel. Het Hilton in Tucson. Erg luxe, prachtige kamer en super zwembad en fantastisch uitzicht. Hier vermaken wij ons de komende twee nachten wel.
Na zo'n lange warme rit is het best lekker om even te zwemmen. Dat doen we dus enna een half uurtje er weer uit, want ineens begint het te onweren en direct daarna te hozen. Duurt maar even, maar de kruispunten staan wel blank als wij een restaurantje opzoeken. We hadden onderweg ook al borden gezien dat de weg onbegaanbaar zou zijn bij 'flood'. Zo erg is het gelukkig niet.
Op de terugweg is daarvan al niks meer te bespeuren en is het weer net zo warm als toen we aankwamen.
Morgen gaan we de omgeving verkennen.
-
08 Augustus 2016 - 08:49
Pa En Ma Kaspers:
Ziet er warmpjes uit !! Veel plezier ! Geniet ze ! -
08 Augustus 2016 - 09:54
Marc:
Maandag 8-8-2016
Het begint te wennen. Een wekker zetten blijkt de hele week al niet meer nodig: de familie Yakrotiz is vrij uitbundig en bepaalt indirekt door middel van vrolijke strijdliederen wanneer de bewoners van de Braillestraat op dienen te staan. We kennen sommige liederen bijna uit het hoofd, al blijft onze uitspraak natuurlijk wat gekunsteld en veelal fonetisch.
Waarschijnlijk hadden ze een systeem ontwikkeld om (al dan niet tijdelijke) leegstand te herkennen, want amper was de familie Jak op vakantie (Amerika, maar ook Alaska wordt beweerd), of de eerste verkenner stond al binnen. Voorzichtig oriënterend, een snelle scan van de huiskamer, wc, en tuin: het was kennelijk dik in orde want na een klein uur kwam de rest van de familie luidruchtig de straat in. We dachten eerst nog aan een optocht, en dat het een voorbarig Welcome Home van Fred’s werk zou zijn want ze hadden de sleutel, ook al stapten enkele jongere leden via het raampje naar binnen.
Woningruil? We hadden Natasja er niet over gehoord, maar het zou goed kunnen aan de ladingen bagage te zien, veelal verpakt met een enkel touw of oude riem. Nog meer familie volgde, wij schatten het gezelschap ergens op 24 personen maar er kwam aanvankelijk geen eind aan de in-en uitloop.
Onze vriendelijke belangstelling en geboden hulp werd niet nodig geacht: we mochten eventueel wel even binnen kijken naar de nieuwe inrichting, maar verder redden zij zich prima. Wat een luide taal, en wat praten ze veel met gebaren! Als je het niet wist kwam het vrij heftig over.
De gebroken ruit van de voordeur was geblindeerd met Krommeniers, en de wc-deur lag er uit, waarschijnlijk omdat de oma zo makkelijker de bocht kon nemen met haar rolstoel.
Op de trap zaten wat kleine kinderen, ze hadden de stiften ontdekt en maakten vrolijke werkjes op iedere tree.
De huiskamer was onherkenbaar. Verbazingwekkend hoe in een zeer korte tijd de keuken in de voorkamer stond, duidelijk te zien vanuit de straat, maar “daar komen nog kranten voor Migoh!” werd me verzekerd. De achterpui lag er uit. Ik vond dat vrij drastisch en achteraf had ik daar uit op kunnen maken dat hun bezoek van langere duur zou zijn, maar nu wilde eigenlijk niemand hun spontane vreugde en assimilatie bederven. Drie barbecues stonden te ronken in de achterkamer, de meeste rook kon nu makkelijk naar buiten. De katten heb ik niet gezien.
Om de zeven dames niet te storen bij het kokkerellen (hadden ze ruzie? Spanning door hun nieuwe omgeving?) liepen we snel naar boven, langs de kinders die niet echt opzij gingen en terloops informeerden of ik wat geld had voor ze (kassa kassa hombro) maar dat maak ik een andere keer wel goed.
Ook hier weer alle deuren eruit. Toont ruimer, en ik kon door het raam zien dat ze in de tuin beland waren op een snel geformeerde brandstapel. Improviseren leek hun tweede natuur wel. Je plantenbak bleek toch in de weg te staan Fred.
De tuin was grotendeels overdekt met vrolijk gekleurde dekzeilen en ook hier was het een drukte van belang, de voorbereidingen van de maaltijd lijken in deze cultuur erg belangrijk te zijn. De ogenschijnlijke chaos is volgens mij grotendeels te wijten aan de korte tijd dat ze hier nog zijn, ik heb er alle vertrouwen in dat dit gezin het wel gaat redden. Lijkt toch geen directe familie van Fred of Natasja te zijn, vragende blikken en wat gelach na het noemen van hun namen. Waar bemoei ik me ook mee. De laptop in de kamer (zelfde als die van jou Fred!) stond aan en ik kon zien dat de reisverslagen uit Amerika gevolgd werden. Op de woonkamermuur werd middels een primitief doch doelmatig systeem bijgehouden wanneer de bewoners weer huiswaarts zouden keren. Betrokkenheid.
Het was lang genoeg geweest, we liepen ze maar voor de voeten.
Heb ze nog even geholpen wat krantenpakketten van de voordeur naar de achtertuin te tillen, toen zijn we gegaan. Een groepje kinderen liep nog luidkeels een eindje mee. Prachtig.
-
08 Augustus 2016 - 19:23
Pa En Ma Kaspers:
Nou je hoort het Fred, werk aan de winkel! Denk je dat je tuin klaar is, kan je aan je huis beginnen !!
Waar haalt hij het vandaan !! hahahaha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
